Wie ben ik, zonder officiële titel?

Het borrelde al hier en daar bij mijn collega’s, die prachtige dingen doen, maar ook geen psychologen, psychiaters of therapeuten zijn met een jarenlange opleiding.

Ik ben van opleiding maatschappelijk adviseur. Dat is een richting die je kan kiezen in de bachelor sociaal werk en daar specialiseerde ik me vooral in arbeidstrajectbegeleiding. En op zich ben ik daar nog altijd blij mee, aangezien dat mij nog altijd énorm boeit: het pad dat mensen gaan.

Ik pretendeer geen therapeut of zelfs coach te zijn, ik vind het moeilijk om daar een naam op te plakken.
Ik noem mezelf liever een inspirator, zonder dan het goeroegehalte daarmee te laten stijgen, want daar heb ik een allergie aan.

Ik heb geen psychologie- of therapieopleiding gevolgd, want ik geef geen therapie. Ik graaf niet in trauma’s of het verleden. Het komt vanzelf aan bod, als het nog aan de orde is in het NU.

Ik vind het best een pittig wereldje om in te belanden, als cliënt. De hulpverlening. Een doolhof, niet wetende waar je naartoe moet, wie je kan vertrouwen en wie je écht zal begrijpen. Zo kwam ik zelf terecht bij heel veel verschillende hulpverleners, toen ik kampte met slaapproblemen, depressie en angsten. En echt wel met de beste bedoelingen, deden ze hun werk. Ik kwam enkele pareltjes tegen, waaronder een hypnosetherapeute in Antwerpen (totaal uit mijn comfortzone toen, want ik was nét afgestudeerd en ik was tot dan toe eigenlijk niet met ‘alternatieve’ dingen bezig). Mijn moeder ging er verrassend genoeg in mee en die hypnosetherapeute heeft mij van mijn slaapproblemen afgeholpen. Of ze hielp allesinds mijn onderbewustzijn te herprogrammeren. Wàt een lieve vrouw, wat een zachtheid en wat niet-veroordelende houding. Maar bovenal: ze plaatste zich niet boven mij. Ik begrijp nu dat ze mij echt zàg voor wie ik was. En dat ze zelf heel erg diepvoelend was.

Kwetsbaar als ik was, ging ik met de trein naar Borgerhout, waarvan ik toen nog het idee had, dat ik zou overvallen worden als ik er alleen rondliep ;). Ik met mijn kap op, mannelijk en stoer lopend, richting de hypnotherapeute haar appartement. Helemaal alleen, totaal niet wetend wat hypnose was, maar wél rotsvast overtuigd dat dit de weg was voor mij.

Achteraf gezien, een beetje naïef, maar zo dankbaar dat ik bij de juiste persoon terecht kwam. Dat ik mijn gevoel toen al durfde volgen, in 2008.

Maar later in mijn proces, kwam ik dan toch bij mensen terecht die mij méér schade toebrachten dan dat ze mij ondersteunden. En ik besef nu dat die beslissingen niet met mijn hart werden genomen, maar vanuit angst. Een gevoel van ‘Red mij’. En dat ik al vanuit een onderdanige positie in die hulpverlening terecht kwam.

Zowel in de reguliere als de alternatieve hulpverlening kan je mensen tegenkomen die vanuit macht handelen. En gelukkig heb ik er zo maar twee moeten ontmoeten en heb ik er ook énorm veel van geleerd. Ik mocht namelijk op een gegeven moment écht beseffen: “Dit moet stoppen, mijn gevoel zit juist”.
Als iemand je zegt “Ik alleen kan jou helpen”, dan moet je de benen nemen. Letterlijk: gaan lopen.
Dan speelt er macht mee, iemand die je afhankelijk wil maken. En geloof me, als je zo diep zit, dan wil je eigenlijk écht wel horen dat iemand je kan helpen.

Nog zo’n verwarrende in een hulpverlenersrelatie is het volgende: “Ik confronteer jou, hou jou een spiegel voor, daarom wil je liever gaan lopen. Als je hiervan wegloopt, ga je nooit je probleem oplossen.”
Oooohhh, zo’n ongelooflijk verscheurende! Je voelt dat er iets niet klopt, je voelt je onveilig, maar o, misschien is dit gewoon hoe confrontatie voelt? Ik word te fel geraakt door deze persoon?

Mijn mening? Het mag nooit onveilig voelen. Je mag je ongemakkelijk voelen, geraakt voelen, je mag willen weglopen. Maar niet omdat het onveilig voelt, je je onder druk voelt gezet.

En damn, wat heb ik sommige mensen te lang toegelaten. Ik geloofde wat ze zeiden over mij.
Een psychiater schreef in zijn verslagen dingen die ik niet kon thuisbrengen. En ik had daar geen enkel zeggenschap over. Een andere therapeut kraakte mij op m’n kwetsbaarste af aan de telefoon, waar ik tot de dag van vandaag nog rillingen van krijg.

Op een gegeven moment geef je je ook over aan zo’n mensen. “Help mij, ik kan het niet alleen”.
En dat moet ook kunnen, in alle veiligheid. Maar eigenlijk is het “Leer mij mezelf helpen".

Ik vind het dus een heel moeilijk landschap en kluwen van psychiaters, therapeuten, coaches, maatschappelijk werkers. Er zijn zoveel mensen die prachtig werk doen en hun ‘titel’ maakt mij weinig uit.
Hun levensweg interesseert me veel meer. Wie zijn ze, waarom doen ze wat ze doen, wat is hun visie op de wereld en bovenal: zijn ze zelf diepvoelend?

Als ik écht een bepaald patroon wil doorbreken, dan ga ik uiteraard op zoek naar een geschoold iemand in hypnose-, gedragstherapie of een andere techniek. Maar als mijn gevoel zegt: bij die persoon moet je zijn, ga ik niet eerst zijn of haar CV opvragen.

Dit is geen pleidooi om maar eender wie te vertrouwen, maar vooral je gevoel.
Als je kampt met diepe trauma’s, als je héél veel gekwetst bent in je leven, ga dan niet naar de àllerbeste en meest gespecialiseerde therapeut, maar kies iemand waar je je in de eerste plaats veilig voelt.

Maar, zoals gezegd, ik ben geen goeroe, dus doe wat je wil :)

De reden dat ik dit moet schrijven, is omdat mij uiteraard vaak gevraagd wordt “Wat ik juist doe”.
Het is een groeiproces, om te benoemen, in woorden te gieten, wat ik doe.
Ik verborg me in het verleden altijd achter “Webshop en winkel”, maar dat was omdat ik geen zin had om uit te leggen wat ik doe, of sterker: omdat ik het niet KON uitleggen.

Ik spreek in de verleden tijd, maar het is nog steeds moeilijk voor me om ‘snelsnel’ op die vraag te antwoorden, zéker als ik voel dat er geen ruimte is.

Ik heb inderdaad een webshop en een winkel, ‘t Pure vrouwtje. Maar ik noem dat altijd lachend mijn dekmantel. Mijn missie is groter dan producten verkopen, ook al vormen ze een énorm belangrijk deel van mijn leven en het werk dat ik doe.

Ik maak mensen graag wakker. Of dat nu in de supermarkt is, tijdens een wandeling, in de wachtzaal of in de trein, ik vind het heerlijk om te praten met mensen over wie ze zijn en wat hen drijft in het leven.
Ik ga niet letterlijk aan ze lopen schudden, maar stel wat prikkelende vragen, sterker dan mezelf.
Ik weet niet altijd wat er daarna gebeurt, maar vaak krijg ik achteraf toch een mailtje.
Of kom ik ze jaren nadien tegen en herinneren ze zich dat gesprek.

Dat mijn studiekeuze nog niet zo slecht gekozen was, denk ik zo. En mijn werkervaring als arbeidstrajectbegeleider ook niet. Want wat mij het meeste blijft boeien is wat mensen hun eigen unieke weg is, wat ze ‘te doen’ hebben hier. Gedurende die korte tijd dat we hier zijn.

Maar het is niet arbeidstrajectbegeleiding dat ik doe, het is iets ongrijpbaars.
Ik wens er geen naam op te plakken (voorlopig), want elk vakje is te klein of te beperkend.

Ik steek graag mensen hun vlammetje weer aan, of beter, laat ze het zelf aansteken.
En, het is voornamelijk doordat ik zélf een diepvoelend mens ben, dat ik mensen volledig kan begrijpen in hun struggles met hun sensitiviteit. En daar schrikken klanten vaak van: “Huh, jij begrijpt dat”.
Duh!

Het liefst werk ik in groep, omdat de kracht van herkenning gewoon onbetaalbaar is.
Het niet-alleen-voelen, verbondenheid. Het is allemaal al individualistisch genoeg in onze maatschappij die we hebben gecreëerd.

Maar ga ik mij boven mensen stellen waar ik mee werk?
Zet ik hen in een afhankelijke positie?
No way.

Ik lap alle deontologische regels aan mijn laars, vermoedelijk.
Ik hou te weinig afstand. Ik mensen te graag. Ik sluit ze in mijn hart.
Hoe kan je ook anders, met zo’n pareltjes?

Maar, ik ben dan ook geen therapeute of psychologe die met diepe trauma’s aan de slag gaat.
En ik begrijp natuurlijk dat in die beroepen, er een zekere gezonde cliënt-hulpverlener-afstand moet zijn.

Het leuke is, dat ik zelf mijn ding kan doen, zonder dat ik één of andere code moet volgen.
Dat houdt me jammer genoeg soms wel tegen om interessante opleidingen te volgen.
Ik doe te graag mijn eigen goesting, ik hou niet van opgelegde referentiekaders en regels.

Ja, toch wel een klein rebelleke in mij!

Ik krijg de kriebels als ik me bij één of andere federatie moet aansluiten en ‘richtprijzen’ moet vragen.
Ik wil vrij zijn, ten allen tijde, om te doen, wat ik te doen heb, te schrijven wat ik te schrijven heb.

Ik pretendeer niet iets te zijn dat ik niet ben.

Ik ben gewoon een blije ziel, in een blij lijf, in een wereld die ik graag wat mooier wil maken.
Er is geen enkele stempel of titel die daar op past.
Of wel?

Dankje om me te lezen!

Reacties altijd welkom :)

x

Nina

Heb jij interesse in een groepsreeks rond diep voelen & het ontdekken van je missie op deze wereld?
Vul onderstaand formulier in en ik hou je op de hoogte!