De donkere nacht van de ziel

Er is al zoveel over geschreven, over de donkere nacht van de ziel. Ik zou dat nu kunnen gaan opdissen, maar het interesseert me niet echt welke theorieën erover zijn.

Ik weet alleen dat ik enkele keren per jaar zo’n nacht meemaak. En dat me dat altijd heel erg benauwt, dat er veel angst is, dat ik in twijfels schiet. Ik voel me de periode erna altijd broos, wankel, maar tegelijk vol inspiratie en zachte kracht. Het is nodig om mij op het juiste pad te houden, dicht bij m’n gevoel, niet al vijfhonderd stappen ervan weg.

De balans tussen hart en ratio, ze is zo snel zoek. Als diepvoelend persoon vlucht ik gemakkelijk in mijn hoofd, omdat dat soms veiliger is dan gaan voelen. Het voelen, ja, dat ben ik soms beu. Koude-pap-beu.
Nee, geef mij maar af en toe mijn hoofd. Beredeneren. Uitdenken. Lijnen uitstippelen. Lijstjes afvinken.

En ja, dan komt daar zo’n donkere nacht. Die me weer helemaal door elkaar schudt.
Juni is steevast wel de maand waarin zo’n nacht komt opdagen. Juni is intens voor me, altijd al geweest.
Toen ik twaalf was, brandde m’n huis af, in juni. In juni had ik altijd faalangst met de examens. In juni waren de avonden altijd te lang en de eenzaamheid te groot. In juni kreeg ik voor het eerst hyperventilatie aanvallen. Enkele maanden na de bevalling van mijn zoon, in juni, liet mijn schildklier het afweten en ervoer ik heel veel intense gevoelens.

Enzoverder.

Juni zal altijd speciaal voor me blijven. Haat-liefde zoiets.

Soms, als ik mezelf overdenk (ja, denken is zo fijn soms), dan komt nog wel eens de gedachte op dat ik toch wel héél vreemd in elkaar moet zitten. De intensiteit van mijn gevoelswereld is af en toe toch écht wel niet meer normaal. Zeker als ik dit deel met de buitenwereld, moet ik soms wel eens lachen met mezelf.

Gisteren deed ik op aanraden van iemand een enneagram test online. Ik kwam uit op type 4: de individualist. Emotioneel erg complex en erg gevoelig. Ik denk dat het geen goede periode in mijn cyclus is om de test te doen ;-). Ik zal hem later nog eens herhalen, als ik uit mijn hormonale rollercoaster ben. Ik moet namelijk wel een combinatie van types zijn, aangezien er zoveel facetten van mij zijn.

Zo kon ik afgelopen zaterdag enorm genieten van het eerste schoolfeest van onze zoon. De echte verbinding met anderen, traantjes over mijn wangen bij het zien van onze zoon die zo genoot van het dansen. Heerlijke ontmoetingen en ook enkele mama’s met wie ik een hele fijne klik heb.

Ja, een individualist zou ik me niet noemen. Ik hou ervan om in mijn binnenwereld te vertoeven, dat wel.
Ik herinner me als kind de busreizen naar het zwembad of die lange busrit naar Italië om te skiën. Ik vond het heerlijk om mijn ogen dicht te doen en te dromen. Die lange busrit naar Italië met een Valentijnskaartje in de hand van mijn lagere-school-liefje. Alleen al met dat kaartje kon ik een heel verhaal verzinnen dat ik levendig kon afspelen voor mijn ogen. Noem het vluchten, maar voor mij blijft dat heerlijk.

Tegelijk snak ik constant naar verbinding. Echte contacten. En dat is misschien mijn grootste zwakte. Niet iedereen heeft daar even veel nood aan. Ik ook niet altijd, maar ik heb het wel dagelijks nodig. Echte verbinding, diepgaand. En ja, tuurlijk mag het ook eens luchtig zijn, maar dat kan voor mij precies enkel als ook die andere kant er ook mag zijn.

In een relatie met een man is dat niet altijd zo gemakkelijk. Zowieso de verschillen tussen man & vrouw, maar ook de verschillen tussen niet-hsp en hsp. Al is mijn man best gevoelig. Gooi daar nog de dagelijkse routine bij en een heel mooi, aanwezig kind en er is al snel een gebrek aan echte verbinding.

Ik ervaar dit onderwerp als taboe en tegelijk hoor ik rond me niks anders. Vrouwen die heel erg verlangen naar verbinding en zich zelfs wat eenzaam voelen in hun relatie.

Ik weet in de eerste plaats niet of het zo’n natuurlijk proces is, hoe wij deze dagen leven. Allemaal op ons eilandje, met als dragende basis man en vrouw. Daarbovenop een hoop kinderen, twee jobs en een hoop verplichtingen.

Ik weet niet of die basis daarvoor zo geschikt is. Ik vind dat er heel veel druk staat op relaties deze dagen.
Je moet het allemaal maar rooien met z’n tweeën. Eén kind? Denk al maar meteen aan een tweede. Hulp moet je wel niet verwachten, je kan dat toch perfect zelf aan als koppel?

Ik pleit voor meer samen. Ik ervaar zoveel geluk, als wij samen met anderen zijn. Als hier kinderen van anderen rondlopen, als we het samen kunnen doen, voor elkaar. Met de nodige momenten alleen.

Ik verlang in die zin wel naar nieuwe vormen van wonen. En ook mijn grote droom met ‘t Pure vrouwtje en Twee werelden geeft uiting aan die behoefte. Die grote droom, dat gaat zich afspelen op een nieuwe locatie. Op z’n tijd. Maar verbinding zal daar wel centraal staan.

Voila, dit is wat mijn donkere nacht me bood. Terug connecteren met wat er diep in me leeft.
En de weg die ik te volgen heb. De uitdagingen. De hoop die ik heb voor de wereld.

En nu probeer ik terug te keren naar het nu, wat er NU is.

Ik weet zeker dat heel wat mensen dit blogartikel niet zullen begrijpen, maar ik weet ook zeker dat er iemand is die elke letter ervan zal verstaan. En dat toont nog eens de Twee werelden. Die mogen er gewoon zijn. Verbonden op sommige momenten en afgescheiden op andere.

Dankje om me te lezen op deze lichte, zonnige dinsdag!

Nina