De angst om zweverig gevonden te worden

Deze post ligt al even te rijpen, in het binnenste van m’n hart en in de krakende kamers van mijn drukbezette hersenen. En nu is er ruimte om het neer te schrijven.

Vandaag bracht ik mijn zoon naar de ochtendopvang, een nieuwe gewoonte om meer ruimte te creëren. Mijn man zegt altijd dat ik gewoon wat efficiënter moet werken (en daar heeft hij ‘n punt), maar creatief werk laat zich niet in hokjes duwen. En dus besloten we samen dat extra opvang helemaal ok is en dat onze zoon hier ook maar gewoon speelt in de ochtend en dat nét mijn meest creatieve moment van de dag is.

Want wat hou ik van de ochtend en haar bijzondere energie. Daarmee zou ik een heel blogartikel kunnen vullen, met mijn liefde voor de ochtend.

Vandaag schrijf ik graag over de angst om zweverig gevonden te worden. En hoe ik mezelf soms een stukje verloochen om toch maar te ontsnappen aan dat ‘oordeel’.

Ik zie het allemaal ineens zo helder. Dat ik me toch nog steeds aanpas, opdat anderen me niet zouden afwijzen. En mijn vriendin wees me daar op na de Volle Maanwandeling, diegene met meer dan dertig deelnemers. Waar enkele mannen aanwezig waren, die last minute meekwamen met hun vrouwen, die eigenlijk ook helemaal niet wisten dat het een speciale wandeling was.

En daar stond ik dan, helemaal van mijn melk. Zou ik wel doen wat ik had voorbereid?
Ik begon mijn uitleg dan ook met een hele duidelijke “Ik ben niet zweverig, hoor”.
Oh damn, ik was mezelf gewoon al aan het verantwoorden voor ik nog maar iets had gedaan.
Ik excuseerde me op voorhand voor wat ik ging doen. Uit angst, vooral voor de ongemakkelijkheid van anderen. Voor het oordeel en het klasseren als ‘zweverig, niet geaard’.
Ik pakte daarna wel mijn salie, deed het ritueel en zette een mantra op.
Ik was heel erg bezig met hoe dit binnenkwam bij de mensen die er misschien niet zo erg voor openstonden, dat ik de anderen zelfs vergat.
Want toen ik even m’n ogen opende, na ze gesloten te hebben tijdens het beluisteren van de mantra, zag ik een heel groot deel van de groep met hun ogen dicht zitten. Genieten, mee bewegen met de mantra. Of diep verzonken in meditatie. En ik werd er emotioneel van. Ik besefte dat ik niet voor iedereen goed moet doen. Al was er maar één iemand die avond, die werd geraakt, dan was dat al fantastisch.

Mijn patroon werd heel duidelijk. Het reduceren van mezelf tot een soort van gematigde versie, die wel door iedereen een beetje gesmaakt kan worden. Wat een talent is van mij, namelijk me heel goed kunnen aanpassen aan verschillende types mensen, doet afbreuk aan mijn essentie.

Want gematigd, dat is comfortabel. Vooral voor de ander. En uiteraard ook voor mezelf. Dan wordt er niet teveel getriggerd, dan hoeven er geen discussies te ontstaan. Wat op familiefeesten wel eens handig kan zijn, maar niet in mijn workshop of activiteit.

Want dat is het ook. Het is mijn creatie, mijn activiteit en daar komen mensen uit vrije wil naartoe.
Ze werden niet in een busje ontvoerd en naar de wandeling gebracht. Iets in hen wilde erbij zijn.
En daar mag weerstand bij zijn. Not my problem.

Kom ik nog even op het punt van de angst voor het zweverige.
Ik ga eerlijk zijn. Ik hou van spiritualiteit, zolang deze geaard is.
Zelf heb ik moeite met mensen die heel erg in de onaardse sferen vertoeven, zonder te zakken in het aardse. Ik vind dat niet gezond, want we leven nu eenmaal op deze planeet en in deze maatschappij.
Er kan ook niks worden gemanifesteerd als we niet zakken. Als we wat we binnenkrijgen in hogere sferen, niet kunnen neerzetten, is de aarde er ook niks mee.
Mijn haren gaan er recht van omhoog staan, ik heb dus zelf duidelijk weerstand tegen het 'zweverige’.
Bij mij heeft dit twee redenen:

1. Ooit had ik een intense angst voor psychoses, nadat een vriendin van mij er enkele malen in belandde. Daarom vind ik aarding ongelooflijk belangrijk en vind ik het heel tricky als gevoelige personen heel erg blijven hangen in ijle sferen (vb. door overdreven veel meditatie, sjamanistische reizen, gebruik van bepaalde middelen e.d.). Ik wil hier geen oordeel over vellen, want iedereen heeft zijn eigen weg te gaan hierin. Maar ik leg maar even uit vanwaar mijn weerstand komt.

2. Mijn weerstand zit ook een stuk bij goeroes, die vanuit hun ‘ik weet iets’-positie, anderen kunnen manipuleren en afhankelijk maken. Ook door persoonlijke ervaringen tijdens een heel kwetsbare periode in mijn leven, ben ik hier heel waakzaam door geworden.
   Als ik dus zélf een activiteit doe, ben ik als de dood dat mensen mij gaan zien als een soort ‘zelf uitgevonden goeroe’, die met salie staat te zwaaien en maar wat doet. Dit terwijl er zo’n dijk van een visie staat achter wat ik doe. En dat krijg ik niet altijd in drie woorden uitgelegd.

Als je weet dat ik al enkele keren openlijk ben uitgesloten omwille van wie ik ben en wat ik doe, dan weet je ook dat er een kwetsuur zit op niet mogen zijn wie ik ben. Eerst ging dat over het te gevoelig zijn, en de koosnaampjes ‘dramaqueen, loetewijf‘, tot het meer onschuldige “Waarom trek je je alles toch altijd zo aan?” en “Ik denk dat jij nooit gelukkig zal zijn”, naar het zeer intense“Jij hoort thuis in de psychiatrie”.

Zo dankbaar dat ik intussen mijn gevoeligheid als grote kracht heb leren omarmen. Dat ik nu in de wereld zet wie ik ben en waar ik voor sta, brengt dan het tweede oordeel naar boven: “Jij bent te zweverig”.

En dat blijkt toch iets collectiefs te zijn, een angst voor het andere, het alternatieve, het niet-reguliere pad.
Ik beschreef mijn weerstand voor het zweverige al, maar wat is de collectieve weerstand?

Dat gaat bijvoorbeeld zo:

• “Mijn man vindt dit allemaal maar bullshit, maar ik geloof erin” (gesprek in de winkel van ‘t Pure vrouwtje over bloesemremedies)

• “Zolang je niet begint over engelen enzo, vind ik het allemaal goed”

• "Je webshop kwam me heel zweverig over, maar nu ik je zie ben ik gerustgesteld”

Is het zo dat we allemaal bang worden gemaakt van het alternatieve? Is dat een overblijfsel van de heksen-op-de-brandstapel?

Het boeit me eindeloos. Er zit zo’n kracht in, dat het iedereen bang maakt.
Wat we niet kunnen zien, dat maakt ons ongemakkelijk en dus doen we dat het er niet is.
Als er wetenschappelijk bewijs voor is, kunnen we ons weer ontspannen en ons overgeven.
Want, ‘die mens met vier diploma’s heeft het onderzocht en dus kan ik met een gerust hart daarop vertrouwen’.

De kracht van de natuur wordt in vraag gesteld. Als ik een zalfje voorstel voor eczeem dan krijg ik te horen “Werkt dat evengoed als dat van de apotheek?”.
Het zit er zo ingebakken dat we het reguliere moeten vertrouwen, dat we de connectie met ons eigen gevoel helemaal kwijtraken.

En dan gaat het nog maar over een zalfje. Als het dan richting bloesemremedies gaat, wordt het al moeilijker. Want hoe bewijs je dat het werkt? Er zijn wetenschappelijke studies over, maar uiteraard zeer beperkt want ze worden niet gefinancierd. Ik schrik er altijd een beetje van als er weerstand is naar essentiële oliën, terwijl dat echt gewoon een tastbaar en veelal wetenschappelijk onderbouwd product is geworden.

Als we dan nog een stapje verder gaan en het hebben over gidsen, vorige levens, engelen, dan word ik helemaal afgevoerd. Geklasseerd.
Dus zwijg ik daar maar wijselijk over.

Not anymore!
Ik zal jullie vertellen dat ik als kind beelden zag van mensen en dieren. Dat ik stemmen hoorde.
En nu, in goed begeleide meditaties, komt dat vaak weer naar boven. Zonder dat ik er bang van word.
Glasheldere beelden van wolven bijvoorbeeld, alsof ik in een 3D cinema zit.
Ik krijg regelmatig voorspellende dromen, die ik niet altijd durf te delen.
En als ik me verbind met een andere persoon, kan ik fysieke en emotionele pijnen voelen in mijn lichaam.
Als iemand slechte vibes naar me stuurt of over me roddelt, vang ik dat op, al ben ik kilometers van die persoon verwijderd.
En soms word ik fysiek ziek en is dat een voorbode van iets collectiefs dat staat te gebeuren, zoals een aanslag of een andere heftige gebeurtenis.
Ik krijg soms boodschappen als ik bij iemand ben.
Twee jaar voor ik zwanger was van Lasse, communiceerde ik al met hem tijdens wandelingen en meditaties.

En zo kan ik nog wel even verder gaan.

Is dat eng? Is dat zweverig?
Ik vind het niet altijd even handig of leuk, maar het is blijkbaar iets waar ik wat mee heb te doen in dit leven.

Dat er meer is dan we kunnen zien, dat is vaststaand voor mij.
Dat dat ons leven magisch en eindeloos boeiend maakt, ook.

Niet begrepen worden en zelfs afgewezen worden hiervoor, dat is pijnlijk.
Maar een heel leven doen alsof ik normaal ben, dat lijkt me dan ook weer te vermoeiend.

Beter een eerlijke versie van jezelf, dan een gematigde.
Leven in twee werelden, als hélemaal jezelf.

En nu is mijn tijd op, want ik heb een afspraak. :)
Gelukkig maar, want ik kan hier een boek over schrijven.

Liefs

Nina