Wanneer maak je tijd voor mij?

Gisteren vroeg iemand me, goedbedoeld: “Wat doe jij de rest van de week, als je winkel niet open is?”.
’s Avonds kreeg ik dan ook de vraag van een vriend of ik dan in de week niet kon langskomen, als mijn winkel niet open is.

Ik heb een volwaardige job zoals iemand anders. Ik kan wat schuiven met mijn uren, dat wel. Ik heb vrijheid om te kiezen. Ik kies ervoor om mijn zoon van school te halen om tien voor vier, wat mijn werkdag zéér kort maakt. En ik vind het belangrijk, dat ik dat kan doen. Maar dat betekent dat die uren ongelooflijk goed benut moeten worden.

Wat doe ik in de week? Ik heb een webshop, die voltijdse inzet vraagt. Dat is niet "‘wat pakskes inpakken", maar dat is continue gas geven. Dat gaat over stock op peil houden, leveranciers contacteren, webshop updaten, vervaldata controleren, bijbestellingen doen, verpakkingsmateriaal bestellen en optimaliseren, marketing, klantendienst, prospectie nieuwe producten. Alleen de webshop is al een voltijdse job. Ja, dat kan je je moeilijk inbeelden, want het ziet er toch zo gemakkelijk uit aan de buitenkant. “Wat pakskes inpakken”, is het dus niet.

Kan het efficiënter? Jazeker. Prul ik soms niet teveel? Jazeker. Ik ben een creatieve geest, met bijhorende chaos. Ik word er steeds beter in. Maar ik heb recht op mijn zoektocht naar efficiëntie. Het is niet omdat ik tijd zou kunnen besparen, dat ik niet mag zagen dat ik het druk heb.

De rest van mijn tijd breng ik door met consulten, planning van workshops, boekhouding, beantwoorden van mails, bloggen. Ook ‘s avonds werk ik vaak. Op zaterdag is mijn winkel open, op zondag is het tijd voor mijn gezin. En ja, ik zou dan in de week best een weekenddag inbouwen, maar die is dan helemaal voor mezelf, gepermitteerd?

Waar wil ik nu met mijn ‘betoog’ naartoe?

Ik denk vooral dat we wat minder automatisch moeten oordelen over iemands leven en tijd.
We vormen ons te gemakkelijk een beeld. We zien niet wat er achter de schermen gebeurt.

Iedereen heeft het druk. Is dat vaak een excuus? Ja natuurlijk. Kunnen we tijd besparen? Ja, natuurlijk.
Maar mogen we dat zelf beslissen? Zelf kiezen wat onze prioriteiten zijn en waar we tijd aan spenderen?

Ik zou zeker wat minder tijd moeten doorbrengen achter de smartphone. Vaak ook een vlucht om even alles los te laten, ook al is dat totaal niet gezond. Maar ook dat is mijn keuze.

Alles kan efficiënter en dat is net de ziekte van onze tijd. Alles moet en kan beter.

Geen zin om daar aan mee te doen. Laat mij maar klooien op mijn tempo. Ik vind m’n weg wel.

Prioriteit voor mij: mijn gezin. Want zij moeten de bonen fretten van mijn ondernemersbestaan. En tegelijk zijn er ook veel voordelen voor hen. Maar de tijd die overschiet verdienen zij. En de tijd die daarna nog over is, moet ik spenderen aan zelfzorg.

Familie, superbelangrijk. Vrienden, ook. Het is jammer dat we leven in zo’n individualistische maatschappij waarbij ieder voor z’n eigen deur veegt, maar niet even de deur van de buurman meeneemt, die niet goed te been is. Ik zou echt veel meer tijd willen maken voor familie en vrienden, maar evengoed hebben zij het ook druk.

Een handvol vrienden heb ik en zij zijn me dierbaar. Een hondertal kennissen heb ik, en ook zij zijn me dierbaar. Ik vind heeeeeel veel mensen leuk, maar ik kan niet met iedereen vrienden zijn. Dat heb ik lang gedacht, maar dat trek ik niet.

Ik wil me niet continue schuldig voelen. Heb ik ook lang gedaan.

Een vriend die je terug ziet na lange tijd, die zegt: ‘Wat heerlijk om je te zien’.
Een vriend kan iemand zijn die je twee keer per jaar ziet, maar waarmee het nooit vreemd voelt.
Je zit direct in de flow met elkaar. Perfect! Wat bepaalt vriendschap? De kwantiteit of kwaliteit?

Een vriend geeft je geen schuldgevoel. Iedereen doet zijn best. Daar moet je vanuit gaan.
Investeer niet (meer) in mensen die niet in jou investeren. Ook al is dat niet slecht bedoeld.
Iedereen doet z’n best met de beperkte tijd die er is. Ook al kun je daarover discussiëren, dat tijd relatief is, eigenlijk niet bestaat, dat ons systeem ziek is en blabla.

Vrienden vullen elkaar aan. Net zoals in een relatie is afhankelijkheid niet gezond.
Vrienden zijn evenwaardig, gelijkwaardig en geven en nemen moet in balans zijn.

Met familie is dat niet altijd zo gemakkelijk. De oma die wil vertellen over al haar kwaaltjes. Jij die eigenlijk al heel moe bent van je werkweek en misschien niet goed hebt geslapen door je kindjes. In zo’n geval is het soms uit liefde even blijven staan. Omdat het je oma is. Maar evengoed kan je haar zeggen dat je erg moe bent en dat je het moeilijk vindt om lang te blijven.

Spontane ontmoetingen vind ik de fijnste. Ik heb het geluk dat mijn buurvrouw mijn vriendin is en dat ik haar heel spontaan kan ontmoeten aan de schoolpoort en in de voortuin. Die ontmoetingen, daar hoef je geen tijd voor te maken, die tijd is er vanzelf. Die zalige, onvoorbereide momenten. Die onverwachte koffie.
Mmmm, die zouden er van mij meer mogen zijn. Die heb je als mensen dichter bij elkaar gaan wonen.

Ook het nieuwe wonen, dat geeft uitdagingen, maar het maakt wel veel mogelijk. We zouden confrontaties moeten aangaan met elkaar, want nu kunnen we gewoon wegduiken in ons eigen hol en doen alsof we niet thuis zijn. Maar het zou ons meer mens maken, doordat ons sociale leven niet ‘op afspraak’ moet verlopen.

Ga er van uit dat je vrienden het beste met je voorhebben. Laat ze los, laat ze vrij, leg niks op.
Dat is liefde. Er moet al zoveel. Laat vriendschap niet ‘moeten’. Zie gewoon graag en oordeel niet.

Stuur jij vandaag ook eens een berichtje naar een vriend of vriendin waarbij jij die vrijheid ervaart?

Laat schuldgevoelens los. Heel vaak hebben ze niks met jou te maken.

Fijne zondag!

preker Nina