“Wat doe jij om recht te blijven in deze tijd?”
Ik blijf niet recht. Ik laat het mezelf toe om soms neer te gaan.
“Je moet je trilling hoog houden”.
Ja joh, ik run een bedrijf, heb twee kleine kinderen en de wereld voelt met momenten serieus naar de kloten. En dat mag ik voelen en doorvoelen. Soms ga ik in in een put zitten janken.
Zo voelde ik deze week voor het eerst angst om ziek te worden.
Niet voor de ziekte zelf, maar om er niet meer te kunnen staan.
En vooral: om niet verzorgd te worden.
Want ziek zijn in deze tijden is: tirez votre plan.
En een gezin met kleine kindjes, dat draait op twee mensen.
Op TWEE mensen.
Ziek zijn is normaal en kan juist zorgen voor groei.
Maar in ons systeem, met ons leven-in-kleine-hokjes, is ziek zijn niet meer haalbaar.
Het moet worden voorkomen. En als het er is, worden onderdrukt.
Ik kon niet slapen, de angst overviel me, om er alleen voor te staan. Niet te kunnen zorgen voor mijn kinderen.
Nooit eerder in deze anderhalf jaar had ik deze angst.
En het verlamde me.
Maar de volgende ochtend stond ik weer recht.
En ging ik weer.
Maakte ik een lijstje van wat ons zou kunnen ondersteunen.
En vroeg ik raad aan mijn dokter, maakte ik de angst bespreekbaar.
Belde ik met een vriendin.
En ik voelde me beter, sterker. Het leven valt niet te controleren. Het is nooit controleerbaar geweest.
Zonder mijn kop in het zand te steken focus ik mij op de nieuwe wereld, zoveel mogelijk.
Wat we samen creëren elke dag, zal de toekomst zijn.
Die ligt niet vast.
Hoe meer ik me verzet en vecht tegen de oude wereld, hoe meer het me verzwakt.
Maar ik ontken niet dat hij er nog is.
Ik mag angst voelen, doorvoelen.
Het hoeft niet te worden weggeduwd en instant verruild voor licht en liefde.
Velen begrijpen me niet. Dat ik zo afzie van een crisis die toch ‘bijna voorbij lijkt te zijn’.
Nog even …
Het is ok om niet begrepen te worden. Zonder in slachtofferschap te gaan: het is altijd mijn verhaal geweest. Het heeft me geleid naar mijn ware missie.
Ik voelde me nooit thuis op deze wereld, ik wilde altijd naar ‘huis’.
Ik begreep mezelf niet, ik dacht dat er gewoon een soort afwijking was in mijn hersenen dat gecorrigeerd moest worden. Dat ik dan wel in het radje zou kunnen meedraaien.
Maar dat is niet mijn weg. Ik ben hier om vorm te geven aan een wereld waarin ik me wél thuis voel. Die is er al. Nog een beetje in de vliezen, maar wel al geboren.
Dus; hoe ik recht blijf in deze tijden?
Door niet recht te willen blijven.
X
Nina