De nieuwe wereld

Ik navigeer door een wereld die ik niet meer herken. Die de mijne niet lijkt te zijn. Of nooit was.

In 2018 startte ik mijn project Twee werelden, naast mijn (web)winkel De wereld van Nina.
Vanuit een gevoel dat ik niet thuishoorde in die buitenwereld, me altijd een vreemde vogel voelde.
Me liever terugtrok in mijn eigen wereld.

De opzet van Twee werelden was om de twee werelden te verenigen. Sensitiviteit terug te brengen in die harde, koude, competitieve wereld die vooral gestoeld is op mannelijke energie. Om intuïtie de plek te geven die ze verdient. Omdat we als mens zoveel krachtiger zijn dan we denken, zo een ongelooflijke gave hebben, die we wegstoppen om mee te draaien in een systeem dat bij de meesten niet (meer) past.

Intussen zijn we 2021 en kan je zonder QR code niet meer deelnemen aan de maatschappij. We zien elkaar enkel met mondmaskers en tot mijn grote afschuw, sinds december ook kinderen vanaf zes jaar.

Het laatste anderhalf jaar ben ik vaak in shock geweest. Maar het maskeren van kinderen is een absoluut dieptepunt. Het voelt alsof we gestript worden van wat ons mens maakt. Maar, dat maakt van mij een dramaqueen. Want: slikken en doorgaan. Alles, maar dan ook echt alles is nodig om het virus tegen te houden. Ook als dat inhoudt dat rechten worden geschonden. Alles voor het goede doel. Samen. Uit solidariteit.

Slikken en doorgaan. Wel, deze krijg ik niet weggeslikt. Al een jaar niet, toen ze voor het eerst begonnen met jongeren een masker op te leggen. Daarna niet toen ze tienjarigen een masker opdroegen. En nu niet, bij zesjarige kindjes.

Mijn afkeer ervan is zo groot, dat ik plekken mijd waar ik gemaskerde kinderen tegenkom.
Yes, nog meer drama.
Want, weet je wel hoeveel mensen échte problemen hebben, “hooggevoelige” Nina? Wat stelt zo’n masker nu voor? Kleine inspanning, toch? Zet je er eens over, seg.

Slikken en doorgaan, telkens een stapje verder. Tot het genormaliseerd is. En dan denk je ‘dat gaan ze toch NOOIT doen’. En dan doen ze het toch.

Ik begin te beseffen dat ik de twee werelden niet kan verenigen. Niet. Het oude systeem brokkelt af.
En nu pas, wordt mijn levensmissie pas echt duidelijk. Ik kon er nooit echt de vinger op leggen. Ik bouwde de laatste zes jaar een prachtige community uit met voelende zielen, die zich al sinds hun kindertijd ‘anders’ voelen.
Maar zij zijn hier voor een reden. Om mee te bouwen aan het nieuwe.

Doet dat pijn?
Ontzettend.
Ik doorvoel alles. Pijnen gaan door mij heen.
Collectieve pijnen. Het lijden van mensen, jongeren en kinderen in deze crisis.
Een klant die haar twee opa’s niet meer mocht zien na hun overlijden, omdat ze positief getest waren.
Een puber die in een diepe depressie zit, omdat ze geen toekomstperspectief heeft.
Een klant die kanker heeft, maar geen bezoek mag krijgen in het ziekenhuis en zo bang is.

Ik zie, hoor, voel.
Elke dag.

Het afbrokkelen van de oude wereld gaat gepaard met ellende. Destructie.
Maar ik geloof heilig in het nieuwe.

Ik zie mensen met elkaar verbinden, waar we ons vroeger elk terugtrokken in ons hol.
Verbinden, omdat we elkaar nodig hebben. Omdat we, de realiteit die we zien, niet gewend willen worden.
Omdat dat niet is wat we voor onze kinderen willen.

Ben ik bang?

Fuck, ja.
Bang dat ik mijn kind niet kan beschermen. Vooral dat.
Bang voor de verdeeldheid, die zo diepgeworteld is na anderhalf jaar. Haat naar elkaar.

Maar o my god, wat is er ook veel liefde!
Ja!
Ontzettend veel!

En liefde is sterker dan haat, dan verdeeldheid, dan angst en woede.

Wat ik hier schrijf gaat niet over een pandemie, over spuitjes, over maskers.
Het gaat over mens-zijn.
En wie we zijn, in de kern.
Over onmetelijke kracht.
Over herinneren wie we werkelijk zijn, als menselijk wezen.

De verdeeldheid is slechts afleiding. Want verdeelde mensen zijn zwakke mensen.
Die geven hun kracht weg.

Verdeel en heers.

Nee; verbind en overwin.
Ga staan, hand in hand. Ondanks de verschillen.
Geprikt en ongeprikt. Gemaskerd en ongemaskerd.
Bang en vol vertrouwen.

Wij kunnen dit! Ik zie het gebeuren. Echt.

Laat je niet afleiden.
Laat je niet afscheiden van je gevoel.
Je hoeft niet te slikken en door te gaan.
Voel.

Wat wil jij voor wereld creëren?
Wat kan jouw bijdrage zijn?

Zet een stap achteruit.
Kijk. Laat los. Voel.
Voel je mens-zijn in heel je wezen.

Als dat verdriet, angst, woede is, laat het stromen.
Het hoeft niet weg te worden gemoffeld.
Het kan juist een gids voor je zijn.

Slikken, doorgaan en netflix heeft lang gewerkt (ook voor mij).
Maar de tijd is gekomen om te voelen.

En ik voel diep verdriet, angst, om het afbrokkelen van het oude.
Om de pijn van zoveel wezens, op zoveel verschillende manieren.

Ik voel al heel mijn leven de pijn van anderen.
En ik begin nu nog meer te zien dat dat een reden heeft.

Ik stel mij ten dienst van het begeleiden van het proces naar een nieuwe wereld.

Klink ik een beetje als Jehova? Ja, misschien wel ;).
Maar de mensen die iets met mijn boodschap kunnen doen, zullen hem wel begrijpen en ontvangen.

Soms moeten er nu eenmaal woorden door mij heen stromen, willen die een weg naar buiten.
En dan denk ik, echt? Moet ik dit schrijven?

Jawel dus.

Het is geschreven.

Bedankt om te ontvangen.

X

Nina