Rakker

Je verliet ons op een ijskoude dag, liefste Rakker.

De koude was er voor jou net teveel aan. Door de tumor op je blaas, moest Jef je ‘s ochtends en ‘s avonds een sonde steken. In de koude, in de garage.

Met Lea van 1 maand oud in huis, was het lastig voor jou. Omdat je urine verloor, lag je op een dekentje waaronder een plastic zeil lag. Je kwam niet meer in de woonkamer omdat alles vuil werd.

Ik voel me daar nog altijd schuldig over.

Gelukkig was Bo altijd aan je zijde.

Want ik, ik had een klein mini wezentje om voor te zorgen.

Een jaar voordien ontdekte de dierenarts een tumor op je prostaat. Toen liet ik al veel tranen. Maar met CBD olie en acupunctuur heb je nog een jaar mooi kunnen leven. Ik heb intens van je genoten. Met jou naast mij en Lea in mijn buik.

Je bent één van de mooiste wezens die ik ooit mocht ontmoeten, Rakker.

Je kwam in mijn leven in 2014. Op een avond had ik op Facebook je foto gezien, via een asiel. Je zocht een gezin. Je heette Rakkertje. Die hele nacht was daar de zin in mijn hoofd ‘Rakkertje hoort bij ons’. Zelf zat je in een gezin dat niet meer voor je kon zorgen. Je woonde in slechte omstandigheden. Je pels was helemaal vaal, je zat vol klitten en je huid was uitgedroogd. De eerste keer dat we jou ontmoetten, was je ziek, je gaf je eten over. Waarschijnlijk van overenthousiasme, maar je was duidelijk niet gezond op dat moment. Ik twijfelde eventjes; we woonden in een klein huurhuisje met al een labrador, Bo. Maar Jef zei: we pakken hem mee!

Zo gezegd, zo gedaan. Simpel was het niet. Maar je hoorde bij ons.
Enthousiast, zot, simpele ziel. Gelukkig. Met geen zorgen aan je hoofd.

Zo was jij en dat leerde jij mij.
Want in 2014 zag ik letterlijk het licht in mijn leven weer terugkomen. En jij was daar een symbool van.

Toen je op 10 februari 2021 van ons heen ging, voelde ik angst. Angst, want jij ging en jij was mijn licht.
Bo, je vriend, symboliseert mijn andere kant; die van nadenken, piekeren, zorgen. Bo draagt mijn verleden mee, want hij is ook al dertien jaar bij mij.

Met alles wat in de wereld gaande was en is, was ik bang om mijn licht te verliezen.
Met een kleine baby Lea in mijn armen, met een verdriet zo groot dat het me overspoelde, zowel om jouw dood, als om de wereld die stierf rond mij.
Het was sterven en hergeboorte in één.

Want toen jij ons verliet, begon Lea op dat moment te lachen. Voor het eerst.
Het was alsof jouw levensvreugde een klein stukje in haar was overgegaan.

Jouw stervensproces was zo mooi, zo gedragen. Zo prachtig, hoe intens verdrietig het ook was.
Ik had muziek opgezet, sprayde met Findhorn mists over je heen. Ik hield je vast, nam afscheid.
Lasse nam afscheid, Jef nam afscheid.
De dierenarts deed alles heel rustig. Bo lag naast jou en kwam ook wat dichterbij kijken.
De deken waarop je lag was pluizig zacht, net als jij. Die deken wil ik nog altijd niet wassen.

Toen je heengegaan was, ging Lasse je nog even onderzoeken. Om zeker te zijn dat je er echt niet meer was.
Wat was je verlost, wat keken je ogen vredig.

Ik zei ‘pipke toch’, tegen jou, terwijl de tranen over m’n wangen rolden.

Buiten vroos het de stenen uit de grond. We konden jou naar het crematorium brengen, die dag nog.
Je lag nog een tijdje zo vredig in je mandje. Bij ons in de warme living, mijn lieve schat.
Je lag er zo mooi, met je beertje.

We brachten jou met het hele gezin naar het crematorium.
Lea was ongelooflijk rustig. Ze droeg een wollen pakje, helemaal ingeduffeld.
Normaal mochten kinderen niet mee binnen, door de c-situatie.
Het was de enige keer dat ik mijn Lasse een mondmasker liet dragen, zo een veel te grote eendenbek die ze daar hadden.
Voor jouw afscheid zette ik al mijn principes opzij.

We kozen een urne uit voor jou en de rest van de as zouden we uitstrooien.
Het moeilijkste moment kwam toen ik je moest achterlaten. Daar aan de poort.
Want door C mochten we niet mee om jou binnen te brengen.
Je was nog steeds warm, nog steeds zacht, nog steeds mijn ‘pipke’.

Lieve schat toch, dat afscheid ga ik me altijd blijven herinneren.
Ook al was je al heengegaan, toch was je er nog op dat moment.

Jij hebt mijn ziel aangeraakt.
Ik ruik je nog, ik zie je nog in alles om me heen.
Mijn lichte, lieve, vrolijke Rakker.

Je profiteerde van het leven en het leven genoot van jou.

Wat mis ik je intens.