Aan wie geef jij je liefde?

Het is lang geleden dat ik hier nog schreef. Na de bevalling van Lea en het heengaan van Rakker ben ik op één of andere manier gestopt. Maar er zit nog veel dat geschreven wil worden.

In de twee jaar dat ik hier niet schreef, schreef ik wel op social media natuurlijk, maar dat zijn telkens korte stukjes. Tussen het scrollen door, beland ik daar, in de veelheid van berichten.

Liever steek ik mijn tijd in nieuwsbrieven en schrijven op een blog, maar op één of andere manier zijn dat de dingen die dan toch blijven liggen.

Mijn leven is dan ook goed gevuld. Het meeste van mijn tijd gaat naar de webshop en de winkel. Daarnaast mag ik een prachtige groep vrouwen meenemen op een magische groepsreis. En over twee weken vertrek ik naar Egypte, om met de dolfijnen te zwemmen, maar vooral om dicht bij mezelf te zijn, zonder prikkels of enig bereik.

Dat dat nodig is, na heftige jaren met een baby, corona, eigen zaak, uitdagingen in onze relatie.

2023 voelt als een jaar van diepe sprongen en vleugels.

Het verwerken van de dood van mijn vavake blijft een werk van alledag. Toch voel ik hem dicht bij mij en voelt het alsof hij me mee gidst doorheen alle uitdagingen. Return to love (de naam van de groepsreis), komt voort uit het verdriet. Omdat ik probeerde door zijn ogen naar mezelf te kijken. Zijn liefde voor mij, probeerde voor mezelf te voelen.

Ik kreeg dit jaar te maken met intens verdriet, waarbij ik alle delen van mezelf in vraag stelde. Weer in een schuldgevoel belandde, een thema waar ik mijn hele leven al tegen aan loop.
Mezelf een slecht mens voelde.

En, toen kwam de zin, ‘Return to love’. Keer terug naar de liefde voor jezelf en de ander. Kijk met liefde.
Ik heb mijn eigen stem teruggevonden. De liefde voor mezelf, daar is nog werk aan. Daarom stap ik net als de andere 6 vrouwen in deze groepsreis, om uit mijn comfortzone te stappen, samen met hen. Het is niet omdat ik begeleider ben, dat ik zelf geen schaduwkanten heb. Het is juist logisch dat ik een thema kies waar ik stiekem zelf ook veel werk rond te doen heb.

2023 is ook het jaar van het doorbreken van oude patronen.

Een klassieker misschien, maar op mijn 37 jaar kan ik me soms nog steeds dat kleine meisje voelen. Afgewezen, schuldig, onwaardig. Ik ben heel erg klaar met dat gevoel, maar die aanpak werkt juist niet. Dat meisje wil gehoord en gekoesterd worden.

En tegelijk stel ik me ook heel erg de vraag: “Aan wie geef ik mijn liefde?”. Misschien zie je de link niet tussen die twee dingen, maar dat kleine meisje wil nog steeds zo geliefd worden. En mensen die haar zowieso graag zien, daar geeft ze zoveel liefde niet aan. Nee, het is vaak aan de anderen. Leegtes opvullen bij anderen. Anderen verzorgen.
Zo zag ik lange tijd geleden iemand grenzeloos graag. En die grenzeloosheid zorgde ervoor dat ik mezelf verloor. Ondanks grensoverschrijdend gedrag, ondanks duizend maal pijn gedaan te worden, koos ik ervoor om liefde te geven. En het gevolg was, dat ik mezelf liefde ontzegde.

De liefde voor hem ging zo diep, maar de reden van die diepe liefde was ook, dat ik hem niet kon bereiken. En dus telkens meer liefde ging geven. Tot ik leeg was. Een schim van mezelf.

En nu kan je denken dat dat allemaal aan die andere persoon lag. Maar mijn patronen werden gewoon ook geactiveerd bij zo iemand. Je trekt onbewust zo’n mensen aan die ergens vertrouwd voelen. Die pijnen in stand houden die je ergens zo gewend bent.

Ik ben een stukje van mijn hart kwijtgeraakt toen, maar gelukkig is er nog veel over. Maar dat wil ik wijs gebruiken. Ik wil het gebruiken voor mijn gezin. Maar in de eerste plaats voor mezelf.

Als ik mezelf waardig vind, dan hoef ik niet achter iemand aan te lopen om liefde te krijgen.
Als ik mezelf graag zie, dan hoef ik me niet schuldig te voelen als ik niet aan iemand zijn verwachtingen voldoe.

Als ik echt van mezelf houd, dan geef ik mijn liefde aan wie mij onvoorwaardelijk ZIET.

Maar dat is het ‘m juist. Ik neem die liefde te vanzelfsprekend. Zoals de liefde van Jef, die er altijd staat als een huis. Die die liefde nooit in vraag stelt. Dan begin ik te schoppen tegen zijn benen en roep ik ‘Zie je me nu nog graag?’. Maar volgens White Bull is Jef als een eikenboom. “You can kick him as hard as you want, he will stand tall”.

Tijd om wat oude patronen los te laten, daar in Egypte. Ik geef ze aan de zee. Ik laat de speelsheid en wijsheid van de dolfijnen mijn hele systeem overspoelen. Ik kijk er met zoveel kriebels in mijn buik naar uit.

x

Nina