Schaduwkant

Het is 7 u 's ochtends. Mijn dochter ligt naast mij te slapen. En ik krijg deze eerste zin binnen:

"Op een dag liet ik een hele vriendengroep los."

Dus ik begin te schrijven.

Op een dag liet ik een hele vriendengroep los. Niet omdat zij ineens geen goeie mensen meer waren. Maar omdat ik mezelf eindeloos moest aanpassen om er tussen te passen.

Al jaren. Omdat ik het gevoel had dat er iets mis met me was, telkens ik met hen afsprak.

Eigenlijk had ik vaak het gevoel onzichtbaar te zijn. Wie ik echt was, werd niet gezien. Mijn masker, wel.

En toch was het mijn eigen verantwoordelijkheid. Ik zette dat masker op. Ik dacht dat de rest niet welkom was. Ik maakte veronderstellingen in mijn hoofd. En ik maakte de beslissing om los te laten. Oké, die beslissing kwam er ook wel pas toen ik als enige van de hele groep niet uitgenodigd was op het trouwfeest van één van hen.

Dat vroeg moed, om los te laten. Want het liefst blijf ik vasthouden omdat ik de mooie kern van iedereen zie. En blijf ik me aanpassen en pleasen.

Raar gevonden worden, egoïstisch of zelfs een bitch, waren mijn grootste angsten. Afgewezen worden.

En nu weet ik, als ik lang mezelf niet kan zijn, mijn grenzen niet genoeg bewaakt heb, ik inderdaad heel hard kan worden. Gevoelloos, bijna. Dan ben ik te ver, er over.

Iedereen heeft schaduwkanten. Dit is mijn schaduwkant. Zacht, lief, geduldig, eindeloos pleasen en dan 😖🤬⛈️.

Ik heb gemerkt dat ik mensen niet zo snel meer dichtbij laat. Maar dan echt dichtbij. Mijn inner circle is klein.

Maar dat is oké. Ik heb ook een fijne outer circle met heel veel mooie contacten. Mensen die in mijn hart zitten. Waar liefde kan stromen. Waar ik mezelf kan zijn.

In vriendschap kan ik grenzeloos zijn. Geven, zorgen voor. Tot op het irritante af, bang zijn dat ik tekort schiet. Dat ik iets mis heb gedaan als de ander afstand neemt. Een overblijfsel uit mijn jeugd waar ik al hard aan heb gewerkt, maar hardnekkig blijft.

Vriendschappen zijn dus ook spiegels, net als intieme relaties. Oefenterrein. Je komt jezelf tegen.

Ik leerde vorig jaar dat er iets bestaat als 'vriendschapsverdriet', toen ik iemand uit mijn inner circle moest loslaten. Een stevig rouwproces waar ik ben doorgegaan waarin ik mezelf constant in vraag stelde. Het bracht me veel, het bracht me zo ontzettend dicht bij mezelf. Maar de pijn is intens en raakt heel veel oude pijnen aan.

Vriendschap is onderschat, denk ik. Het zijn relaties, net zoals onze familiale relaties. Alleen zonder bloedband. Het is niet zomaar iets puberaal, of oppervlakkig. Vrienden kunnen meer als familie voelen dan je eigen familie.

En ze triggeren net zo goed oude patronen en oude pijnen. Observeer jezelf eens in je vriendschappen en kijk waar jij hetzelfde gedrag vertoont als toen je kind was, bijvoorbeeld. Ik ben bijvoorbeeld conflictvermijdend, wil altijd zalven, zorgen voor de ander. Omdat dat zo vermoeiend is, hou ik mensen liever op een veilige afstand dan ze dichtbij te laten. Maar met de paar lievelingen die dicht bij me staan, kan ik veilig oefenen. Grenzen aangeven, aftoetsen hoe iets binnenkomt, vragen hoe ze me zien.

En daar zit de heling.

Want alleen in mijn bunker is het fijn, maar ik ben een extravert en ik laad enorm op door verbinding met anderen.

Deze post schrijf ik met veel liefde voor iedereen die mijn pad kruiste, iedereen die ik moest loslaten en iedereen die nog op mijn pad gaat komen. 💖 En met veel liefde voor de mensen die achter mijn muurtje zijn geraakt. ☀️

X

Nina