Het was maar een droom.

“ Echt leven is puur risico. ”

Vannacht had ik een vreselijke droom. De coronasituatie had onze maatschappij zodanig doen evolueren dat we in een dictatuur waren terechtgekomen.

Mijn opa, die nu nog thuis woont, woonde in mijn droom op een klein kamertje in een soort rusthuis. Vanop zijn balkon kon hij wel onze tuin zien en onze zoon zien spelen. Ik kon naar hem toe, maar op een gegeven moment werden oudere en jongere mensen gescheiden. We moesten afscheid nemen.

Hij werd ergens naartoe gebracht. Het afscheid was verschrikkelijk. Ik zag hem vertrekken in grote groep, met andere oudere mensen.

Wat overbleef, was een onherkenbare wereld. Mondmaskers en vooral dagelijks presteren. Risico’s vermijden en geen contact met andere gezinnen.

Het doet me denken aan de serie ‘A handmaids tale’, waarin de onderdrukte vrouwen een kap dragen waarbij ze niet links of rechts kunnen kijken. Geen contact met anderen, alleen met degene die je toegewezen wordt.

Het schokkende is dat, als ik de serie een jaar geleden had gekeken, ik minder onder de indruk zou zijn geweest. Omdat het ZO ver van mijn realiteit afstond. En nu ben ik me bewust van het feit dat het hier ook zou kunnen gebeuren. In de serie pleegt een elitegroep een staatsgreep in Amerika en creëert een nieuwe maatschappelijke structuur. In deze structuur heb je allerlei rangordes en hiërarchieën. De kern van de zaak is dat vruchtbare vrouwen verplicht draagmoeder worden voor onvruchtbare elitevrouwen. Dit omdat de vruchtbaarheid door de milieuproblematiek extreem is afgenomen en er dus nog weinig kinderen worden geboren.

Een vreselijke serie om te kijken als je zwanger bent, zou je denken. Maar ik kan er verrassend goed tegen, het raakt me op een goede manier. Het raakt me in mijn leeuwinnenenergie, in mijn goesting om te strijden voor waar ik in geloof. En exact dat gebeurt ook in de serie, dat er een groep ontstaat die zich gaat verzetten, in een maatschappij waar op het eerste zicht iedereen mooi in de ‘pas’ loopt.

Verzet is van alle tijden. Ik ben zelf altijd iemand geweest die het liefst van al de regels volgde, bang was van de politie. Ik heb altijd wel moeite gehad met dominante figuren, met macht. En mannelijke, dominante leerkrachten. Ik heb moeite met het opleggen van regels, structuren, waar ik het nut niet van inzie.

Net daarom aardde ik niet in grote organisaties als werknemer. Met vier bazen boven mij die mij zeiden wat ik moest doen. Ik snapte het nut niet van wekelijks 8 uur (!) vergaderen (op één dag!) en kon mezelf daar dan ook niet voor motiveren. Als ik het niet snap, als ik het niet voel, dan kan ik het niet.

Nutteloze, hersenloze ‘gewoontes’, omdat ze nu eenmaal ingesleten zijn, of omdat ze langs de buitenkant de indruk geven dat ze nuttig zijn, of dat er ‘gewerkt’ wordt, ik kan ze niet aannemen.

De mondmaskerregel is zoiets. Het lijkt dan alsof alles onder controle is, het geeft valse veiligheid. Het geeft ook de regering het gevoel dat ze ‘iets’ doen, iets ‘zichtbaars’, tegen een onzichtbaar virus. Of het nu nuttig is of niet. Er zijn intussen al zovele stemmen die zich laten horen tégen het mondmasker.
Onzichtbare maatregelen zijn niet populair. En worden niet genomen. Denk maar aan informatie rond het versterken van de immuniteit in plaats van vermijding.

Ja, denk je nu, afgezaagd joh. Het versterken van onze immuniteit gaat dit virus niet doden. Een mondmasker is beter dan niks doen. En wat klaag je daarover, het is toch mààr een mondmasker.

De vraag waar het om gaat is ‘Hoe willen we leven?’. Wat voor een wereld willen we creëren, hoe willen we als mens evolueren? Willen we in een soort angstpsychose leven, vermijden van àlles wat ons zou kunnen overkomen, verzekeringen afsluiten tot in het oneindige? Elkaar mijden uit angst ziek te worden? Of willen we voluit leven, kwalitatief leven? Met het risico dat we sterven?

Pfff ja, ik val in herhaling. Ik ben niet origineel. Er is al zoveel over geschreven. Ik wilde alleen mijn droom delen, die me van mijn sokken blies vannacht.

Slikken en doorgaan. Dit gaat nog lang duren. We moeten er nu eenmaal mee leren leven dat dit de nieuwe realiteit is. Whàt?

Mijn opa gaat richting de 90 jaar. Wat als ik hem vermijd of hem enkel met een mondmasker aan zie? Hem niet meer aanraak of knuffel? Wat als hij sterft aan eenzaamheid in plaats van COVID19?
Ik vind het een verschrikkelijke gedachte. Voor mijn opa is er maar één ding ter wereld het belangrijkste: zijn familie en vooral de kleinkinderen en achterkleinkinderen. Iedereen wil hem (begrijpelijk) beschermen, want wie wil het nu op zijn geweten hebben dat hij ziek wordt? Sterft?

Maar de andere kant van de medaille is dat het leven één risico is. Met en zonder het bestaan van COVID19.

En dat leven risico inhoudt. Echt leven is puur risico.

Liefde is riskant. Je niet openstellen voor de liefde is je indekken tegen gekwetst worden. Maar hoe kort de liefde ook in je leven is, het is zo waardevol, zo verrijkend.

Mama worden is een risico. Er kan van alles misgaan. Je kan jezelf verliezen, je kind, je fysieke en mentale gezondheid. Je bent nooit meer ‘gerust’. Er is altijd iemand waar je je zorgen over maakt.
Is het dan beter om geen kinderen te krijgen? Misschien.

Ik maak me zorgen over het feit dat we ons zo makkelijk bang laten maken en de maatregelen niet of nauwelijks in vraag stellen. ‘Ze’ hebben het immers goed voor met ons. ‘Ze’ doen hun best om, in afwachting van het mirakelvaccin, de schade te beperken. Want dat is de énige, echte oplossing.

Er wordt voor ons gezorgd, we moeten zelf niet nadenken. Heerlijk in slaap gewiegd worden door regeltjes en dagelijks worden we fantastisch tot in detail op de hoogte gehouden door betrouwbaar nieuws.

Het gaat wel voorbij! Even doorbijten. Ja, het kan wel twee jaar duren, maar dat is toch te doen, hé?

Nee, dat is niet te doen. Ik stop niet twee jaar met leven. Ik creëer mijn eigen wereld, zoals ik al een tijd doe. Ik probeer waar ik kan positiviteit te verspreiden, connecties te maken, online en offline. Ik voel me diep verbonden met anderen die ook voelen dat dit niet klopt. Ik blijf op bezoek gaan bij mijn opa.

Een laatste om mee af te sluiten: het is niet omdat je de aanpak in vraag stelt, dat je het virus in vraag stelt. Ik krijg vaak van die horrorverhalen doorgestuurd van jonge mensen die ziek werden van COVID19 en dan een lijdensweg aflegden. Het is niet omdat je de maatregelen in vraag stelt, dat je het virus niet ernstig vindt. De maatregelen moeten nuttig zijn. Ze moeten zwart op wit bewijzen dat ze WERKELIJK een verschil maken. Net zoals het vaccin GRONDIG getest moet zijn (en dat duurt normaal 7 jaar!).

Dus nee, probeer mijn geweten niet te prikkelen door me dergelijke verhalen door te sturen. Ik wil het virus niet krijgen en ik wens het niemand toe.

Maar dat ik een mondmasker draag tijdens mijn bevalling gaat het verschil niet maken. Het gaat wél het verschil maken in de beleving van de geboorte van zowel mezelf als mijn kind. Het laat een imprint na die niet zomaar ongedaan gemaakt kan worden. Het hele regeltjescircus en de angstpsychose beïnvloedt onze kinderen en de volgende generaties, als we hier zo licht over blijven gaan.

Maar dat is voer voor sociologen en psychiaters.

Ik wou gewoon mijn nachtmerrie delen.

En dat heb ik nu lekker van me afgeschreven.

Met liefde! X

Meer dan ooit, twee werelden.

Nina