Burn-out? Geen goesting om te werken zeker.

De periode dat ik niet kon werken, ben ik niet vergeten. Ik ben dit jaar nu alweer bijna vijf jaar aan het werk, als zelfstandige weliswaar. Maar van oktober 2013 tot juli 2015 was ik out. Een meisje in ziekteverlof. Na één jaar wordt dat dan invaliditeit, met een schoon woord. Ik kan de periode niet vergeten, enerzijds omdat ze me zoveel mooie dingen bracht en anderzijds omdat ik dagelijks te maken heb met klanten die me die periode spiegelen.

Zo veel herkenbaarheid, het is niet normaal. Zovelen gaan nu door hetzelfde proces, terwijl ik me toen zo erg alleen voelde. Ook nadat ik uitviel op het werk, maakten collega’s hetzelfde mee. Zelfs mijn toenmalige leidinggevende is voor twee jaar ziek geweest en niet meer teruggekeerd.

Maar het neemt niet weg dat toen ik er midden in zat, de schaamte groot was. De onzekerheid en angst was immens. Ik voelde me een verschoppeling, ik durfde niet blij zijn, ik durfde geen koffie te gaan drinken in het stad. Die eerste periode lukte mij ook wel niks, maar lag ik thuis weg te kwijnen en vooral te slapen.

En vanochtend, na de yoga, kreeg ik ineens deze zin binnen: “Het lag nooit aan het werk zelf.”
De misvatting van de omgeving, zeker als het gaat om hoogsensitieve mensen die uitvallen op het werk, is dat iemand ‘het werk niet aankan’. Maar damn, wat was ik steengoed in mijn job. Ik had dan ook gesolliciteerd en gekozen voor die job als coach voor mensen, niet als vuilbak voor een slechte sfeer en reorganisatiestress. Ik koos niet voor vier bazen die niet duidelijk met elkaar communiceerden. En ik koos niet voor een visbokaal waar ik met mensen één op één moest werken en mezelf continue in bochten moest wringen om wat privacy te hebben.

Noodkreten werden niet gehoord. Meermaals vroeg ik om een vermindering van arbeidstijd en een eigen bureau waar ik in alle rust mensen kon ontvangen en zonder prikkels kon werken. Maar dat werd gezien als ‘ze heeft het hoog in hare bol’. Wat jammer. Ik voelde haarfijn aan wat ik nodig had om de job te blijven doen, maar het werd niet serieus genomen.

Toen ik thuis was, voelde ik enorm hoe ik me eindeloos had proberen aan te passen. Maar ook gevochten had tegen een systeem dat me niet begreep en ook nooit zou begrijpen, met de beste wil van de wereld.
Ik was kwaad. Ik voelde me oneerlijk behandeld, ik zat echt in een gevecht. Niet enkel met de organisatie, maar vooral ook met mezelf. Want de buitenwereld was gewoon een weerspiegeling van hoe ik over mezelf dacht. Mijn “anders zijn” begreep ik zelf compleet nog niet.

Ook de mensen in mijn omgeving lieten zien dat ik niet stevig stond. Een dicht familielid noemde mij een ‘profiteur van de maatschappij’, omdat ik nog steeds met mijn bedrijfswagen rondreed. Toen ik daar met gierende banden vertrok en een halfjaar niets meer van mij liet horen, voelde ik vooral veel verdriet, schaamte en was ik ook boos op mezelf. Boos omdat ik niet zoals de rest mee kon in het systeem. Ik wilde eigenlijk niks liever dan werken, maar ik kon het niet op de manier waarop ik het moest doen. Ik paste niet in hun vakje.

Ik had dat eerste halfjaar geen ‘goesting’ om te werken, omdat mijn lichaam het liet afweten. Complete crash. Maar na dat halfjaar wilde ik iets doen. En het was zo frustrerend dat ik in ziekteverlof was en dus maar thuis moest zitten wegrotten, tot het systeem zich zou aanpassen (of ik).

Na dat halfjaar begon pas het echte crashen, namelijk mentaal. En thuis zitten maakte dat alleen maar erger. Alleen zitten was een straf. Ik vond vrijwilligerswerk dat mij terug wat zingeving bracht. Ik voelde dat ik nog iets kon, dat ik iets waard was. Want blijkbaar is het in deze wereld écht zo dat je niet meetelt als je niet werkt. Hoe zot is dat?

“Zelfs al doe je de hele dag niks, dan ben je al goed genoeg”, zei eens iemand tegen mij.
Die komt binnen, hé? Iemand die je goed genoeg vindt, die je zelfs prachtig vindt, gewoon omdat je er bent…

Deze blog is voor iedereen die hier doorheen gaat. Voor jullie.
En voor mezelf, zeven jaar geleden.

Spreekt mijn verhaal en visie je aan, bekijk dan zeker eens mijn individueel aanbod. Je bent welkom en je bent goed genoeg.

X

Nina