Een kindje dragen tijdens een wereldcrisis

Dit schrijf ik voor alle vrouwen die in 2020 een kindje op de wereld hebben gezet of gaan zetten.

We wilden graag een tweede kindje. We voelden haar al heel lang. Maar ik was er mentaal en fysiek niet klaar voor. Het had allemaal zoveel van me gevraagd. Sinds de geboorte van Lasse leek het één race te zijn geweest. Niet alleen werd ik mama, maar ook ondernemer, de relatie met Jef veranderde doordat we nu samen ouders waren, me-time was schaars, we kregen privé ook wat klappen en ik was enorm bang om weer alle stabiliteit op te geven.

Jef daarentegen, als kalme, rustige geest, zag het volledig zitten. Dat gaf druk. Ik wilde zijn kinderwens niet onder tafel schuiven en tegelijk mijn angst ook niet.

Op 1 januari 2019 was daar een helder moment waarin twee dingen gebeurden: ik kreeg enerzijds door dat ik de naam van mijn zaak moest veranderen. En bijna tegelijkertijd kreeg ik een boodschap van onze dochter: “Mama, ik kom jou helpen”.

Er shiftte heel veel op die eerste dag van het nieuwe jaar. En in sneltempo ontstond ook mijn nieuwe naam en logo voor mijn bedrijf: de wereld van Nina. Manifesteren op bedrijfsniveau, dat gaat heel vlot bij mij.

Maar het proces van zwanger worden, me te openen voor een kindje, contact te maken en te vertrouwen… Dat vroeg alles van mij en van ons als koppel. We konden niet vooruit of achteruit. We durfden niet plannen. We waren bang dat het ons niet gegeven was. Terwijl we wel overal tekenen zagen en voelden dat ze dicht bij ons was. En ook Lasse praatte voluit over zijn zusje, verzamelde veertjes en ging op ‘zusjesjacht’, waarbij hij veertjes verzamelde in een mooi potje.

Het verdriet om als wensmama elke maand je regels te krijgen is immens. En ik heb me vaak gevoeld alsof ik geen recht had op dat verdriet, omdat er zovele mama’s waren die al vele jaren probeerden en wij nog maar een korte tijd. Maar toch maakte ik er ruimte voor en kon ik het verdriet na een tijdje toestaan. Deelde ik het ook.

Er waren momenten van diepe verbinding met haar, als ik het stil kon maken in mezelf. Maar het contact ging niet vanzelf, omdat ik zo veel in mijn hoofd vertoefde en gewoon veel te hard werkte, altijd ‘drukdrukdruk’. In tegenstelling tot het contact met Lasse in de preconceptie; dat kwam dagelijks en moeiteloos, omdat ik toen niet werkte.

Een Kerst met een lege buik, daar vreesde ik voor. En die Kerst kwam. Ik had een diepe wens om met Kerst zwanger te zijn van haar. Maar daar zat ik op het familiefeest, zonder fijn nieuws.

2020 brak aan. Iedereen zei dat het ‘het jaar van de transformatie’ zou worden. Ik voelde aan alles dat onze dochter dat jaar uitkoos om te komen. Ik voelde ook dat er op businessgebied heel wat ging veranderen. Ik ging op zoek naar een pand om eindelijk mijn bedrijf de ruimte te geven die het nodig had.

En ik vond het pand. Ik stond op het punt om er echt voor te gaan. Maar iemand snoepte het voor mijn neus weg. Pijn, rouw, verdriet. Kort daarop weer mijn regels. Fuck 2020, dacht ik.

De C-crisis was op dat moment nog ver van ons bed. We lachten er mee, allemaal. Een griepje, waar maken die chinezen zich druk om?

In februari werd ik een week goed ziek, redelijk hoge koorts (terwijl ik dat nooit heb) en een week in mijn zetel met griepklachten. Ook mijn gezin kreeg het in lichte mate. Heerlijk uitzieken. Toen ziek zijn nog mocht.

In maart planden we onze zoon zijn verjaardagsfeestje nog, maar net die week werd het land op een light-slot gezet. Het ging allemaal in een razendsnel tempo. Mijn winkel sloot ik vrijwillig, omdat afstand houden geen optie was op zo’n kleine oppervlakte. En ik was bést geschrokken. Dit was serieus.

Er kwam tegelijk een rust over me heen. Er moest even niks. Het pand dat voor m’n neus was weggekaapt, deed er nu niet meer toe. Ik werd duidelijk beschermd, er was een ander plan.

Op 28 maart was ik jarig. Midden in de lockdown. De zon scheen heerlijk. Wij, met ons gezin, die dag. We deden een spontane fotoshoot. Lasse vond die dag onnoemelijk veel veertjes en riep ‘zusje, zusje!’.

Een week nadien werd ik zwanger. En dat ontdekte ik vrij snel, omdat ik een heel stipte cyclus heb. Ik wist het eigenlijk best zeker, maar Jef beschermde zich nog, want het was al zo vaak ‘bijna zeker’ geweest.

Ik hoefde niet eens naar de test te kijken, die ochtend om 6u. Ik voelde het.

Mijn mannen kwamen om 7u slaapdronken naar beneden en we waren alledrie zo blij, zo euforisch en nog een beetje van ons ‘melk’.

We zaten wereldwijd in een ongeziene situatie, en net nu, kwam dit zieltje bij ons. Toeval?

Drie dagen lang zat ik op een roze wolk. Maar, net zoals bij Lasse, brak toen even een paniekje uit.
Ik wist dat dat voorbij zou gaan, maar het was heftig en intens. Hoe zou ik dit kindje verwelkomen, alles combineren, hoe zou de wereld er uit zien? Waar gingen we naartoe?

Al snel maakte de angst plaats voor diep vertrouwen, dankbaarheid en verbinding. En tot nu is dat gevoel gebleven. Toen we tijdens de echo de bevestiging kregen dat het een meisje was, ons meisje, werden we heel emotioneel en knepen we elkaars hand plat. Het was echt ons dochtertje!

Het nieuws brengen aan mijn ouders, familie en vrienden, op anderhalve meter afstand of per post, dat was raar. We beleefden het vooral in ons gezin, tijdens de lockdown.

Lasse mocht niet naar school, Jef werkte halftijds thuis en ik, ik pakte van ‘s ochtends tot ‘s avonds bestellingen in. Een drukke, waanzinnige tijd, waarin ik ook erg misselijk en moe was.

Het was totaal onwezenlijk. Alles wat de klok sloeg was Crisis. En wij beleefden ons geluk.

Mijn buikje begon te groeien en niemand zag het. De online community die ik dankzij mijn zaak had opgebouwd, was een enorme steun. Ik stuurde warme boodschappen mee in de pakjes die ik verzond en er ontstond een enorme verbondenheid.

Tijdens de eerste echo lag ik daar, zonder Jef, met een mondmasker én aangedampte bril. Een consult bij een andere gynaecoloog van welgeteld negen minuten, waarin ik snel-snel probeerde te filmen zodat hij thuis ook iets kon zien. Gek om dit zonder hem te moeten beleven. Alsof hij niet deel was van ons gezin.

De volgende echo’s mocht hij gelukkig weer mee en dankzij onze vertrouwde gynaecoloog voelden we zelfs niet dat het anders-dan-anders was. Het was ons kindje, het was een feest om haar te zien.

Intussen ben ik in het laatste trimester van mijn zwangerschap. Als ik terugkijk op de maanden, is het best een ritje geweest. Ik kon heel slecht eten, werd van alles misselijk, ik was doodmoe, werkte als een paard, doorstond de lockdown, de zomervakantie. En in al die tijd voelde ik dat ik moest leren loslaten. Dat het ook nét dat was, dat m’n dochter me kwam leren. Ik worstelde me door heel veel weerstand en angst, maar liet het logistieke werk hélemaal in handen van mijn nieuwe, lieve collega en vriendin.

Dat is nu een maand geleden en ik voel, hoeveel afleiding het logistieke werk me gaf. En hoe ik nu echt kan zakken in mijn lichaam en het feit dat ik een kindje draag. En wat dat betekent om een kind te dragen in deze wereld, in deze Crisis.

De essentie van het leven; geboorte & sterven. Daar wordt aan geraakt. Mensen moeten alleen sterven, sommige vrouwen moeten alleen bevallen. Er zijn vrouwen die met een mondmasker moeten bevallen en denken dat ze geen keuze hebben. Er zijn mama’s geweest die tijdens hun kraamzorg enkel raambezoek kregen, in de meest kwetsbare periode van hun leven broodnodige steun moesten ontberen. Er zijn mensen die stierven met vreemden aan hun zijde, mét mondmaskers en schermen op. Men kon geen afscheid nemen van elkaar. En aan de andere kant werd het leven niet gevierd. Kon het niet gevierd worden, uit angst om ziek te worden.

Het raakt me diep. Er zijn mama’s die zeggen dat hun kindje geen bestaansrecht leek te krijgen. Ze zitten thuis met doopsuiker en niemand komt langs. Er zijn mama’s die door diepe angst voor de grote C, hun ouders zelfs maandenlang niet hebben gezien. Uit schrik om hun kindje te besmetten of om hun ouders te besmetten.

Aan alle mama’s, alle ouders die in deze C-tijden een kindje dragen of op de wereld hebben gezet:

Je bent niet alleen. We doen het samen. We brengen onze kindjes in deze wereld en dat is en blijft een feest. Als je het zwaar hebt, als je merkt dat je het niet trekt, zoek hulp, laat de grote C je niet tegenhouden. Er is hulp, altijd. Er zijn mensen, vraag ze. Wil je bezoek, vraag ze. Voel je je niet veilig om in een ziekenhuis te bevallen, zoek mensen die je omringen, bekijk andere opties. Die zijn er!

Geef je kracht niet weg, zei een prachtige vrouw deze week. Die kracht zit in jou.

Ja, het is oneerlijk, ja het is super heftig. Maar wij kunnen dit.

Ik bereid me intussen voor op alle scenario’s. Waar m’n buik vorige Kerst leeg was, verwachten we ons meisje nu rond Kerst. Ik verwacht een nieuwe lockdown en ik heb me omringd met de beste zorg die je je kan voorstellen.

Ik wens iedereen een warme vroedvrouwenpraktijk waar je op kan bouwen, fijne mogelijke plekken waar je je goed voelt om te bevallen, het beslissingsrecht over je eigen lichaam, vertrouwen op je eigen kracht, het leren loslaten van vaste scenario’s, want alles staat nu even op losse schroeven.

Probeer contact te maken met je kindje, je kracht, je wensen, wat jij wil. Het is tijd om te gaan staan voor wat jij, jullie voelen als gezin, dat klopt voor jullie. Het gaat niet komen van ‘hierbuiten’.

Ga staan voor wat je belangrijk vindt en communiceer dit met je omgeving. Durf te vragen.

Het is ook voor mij een grote uitdaging om hulp te vragen in tijden waarin we gevraagd worden om op anderhalve meter afstand te blijven van elkaar, ook in tijden van kwetsbaarheid.

Maar niemand anders kan dit voor je doen.

Ik omarm je lieve mama.

Liefde voor jullie allemaal!

x

Nina