Als m'n hond spreken kon

De laatste paar dagen ben ik tussen vijf en zes uur ‘s morgens wakker en ik vind het heerlijk. Een verlenging van mijn dag! Dat zijn ook mijn beste momenten voor inspiratie en voor schrijven.

Alles kan een inspiratie zijn.

Vandaag is dat mijn hond.
Bo, blonde labrador, tien jaar oud.
Al menig keer vermeld in mijn schrijfsels.

Je zou denken dat er nu een soort liefdesverklaring-aan-mijn-trouwe-loebas zal volgen, maar dat is het zeker niet (alleen).

Disclaimer: als je niet van honden houdt, mag je echt stoppen met lezen hoor :)

Bo is heel wat dingen tegelijk.
Hij is in de eerste plaats een zeer vervelende spiegel. Ben ik onrustig, is hij het ook. Ben ik ontspannen, dan hij ook. Ben ik verdrietig, dan komt hij met z’n snuit op mijn benen liggen.
Damn boy, mag ik niet gewoon even mijn gevoelens aan de kant schuiven? Got work to do!

In de tweede plaats kan ik hem soms achter het behang plakken.
Want, naast dat hij mijn eigen gevoeligheid spiegelt, is hij dus zelf een méga gevoeligerd.
En het erge is, dat zijn gevoeligheid mij irriteert.
Dat hoor ik vaak van gevoelige mama’s, dat de gevoeligheid van hun kind hen soms irriteert, gedrag dat ze ooit van hun eigen ouders hebben gezien.
Ik heb dat dus met mijn hond.
Een berisping en hij kruipt in een hoekje, zielig te zitten wezen.
Ik denk dat het mij zo irriteert omdat hij ook zo enorm slim is, in tegenstelling tot zijn compagnon Rakker.
Hij kan mijn gemoed bespelen en hij lijkt dat te weten.
Deze hond kan ervoor zorgen dat ik me de hele dag schuldig voel.
Ben ik aan het werk thuis en voel ik me ontoereikend door de was die opstapelt, de afwas die me staat aan te gapen en de plukken haar op de grond, dan doet hij er nog een schepje bovenop. Dan staat hij buiten, voor het raam en kijkt me aan met dé blik.

Soms is het moeilijk te onderscheiden wanneer hij spiegel is en wanneer hij gewoon zijn eigen gevoel deelt.
Ik zou soms zo graag eens horen wat hij echt denkt.
Misschien bedoelt hij het allemaal niet zo en heeft hij gewoon van zichzelf een zielige kop. ;)
Labradors kunnen daar nogal eens in uitblinken.

In de derde plaats is Bo vooral mijn levensmaatje. En bovenstaande hangt daar dan absoluut mee samen.
De highs en de lows, hij was erbij. Ik ging hem halen uit een warm nestje bij mensen thuis. Ik koos hem puur intuïtief. Ik was 23 en had de dag voor mijn verjaardag dat jaar, onze trouwe golden retriever Sammy*, moeten laten inslapen na een lange strijd. De eerste dagen na zijn komst overviel me een diepe spijt. Ik kon nergens meer heen, dit kleine wezen had mijn aandacht nodig, deed zijn behoefte overal en ik had het gevoel een nieuwbakken mama te zijn. Totaal onvoorbereid.
Ik kreeg hem daarnaast niet opgevoed. In de hondenschool lachten ze met Bo en zeiden ze me enkele jaren later nog eens terug te komen, “als hij gekalmeerd is”. Ook vrienden hielden hun hart vast als ik m’n hond meebracht, die zorgde steevast voor hilarische valpartijen.
Ontspannen wandelen met Bo, nope.
Toch was dat wandelen met hem, op vele momenten mijn redding.
Dan ging ik met hem naar een hondenweide en liet ik hem daar los, mijn gedachten ordenend.

Bo was daar op de momenten dat ik niet meer wilde leven, in het diepst van depressie en angst.
En een cruciaal moment in onze ‘relatie’, was toen ik hem noodgedwongen moest achterlaten.
En dat heeft heel veel veranderd.
Ik liet hem bij mijn ex, in het huis dat we samen gekocht hadden. Ik sliep toen namelijk op een veldbed in het appartement van een vriendin.
Ik kreeg toen telefoon van de buren, dat Bo ‘s nachts huilde.
Ik probeerde toen een huurwoning te vinden, maar dat bleek heel moeilijk als alleenstaande mét een hond. Dat lukte me pas vier maanden later!
Ik ging hem wel geregeld halen, maar ik merk dat dat toch tot een soort vertrouwensbreuk heeft geleid.

Toen Jef, mijn man, in ons leven kwam, stortte Bo zich als een halvegare op hem. Hij was dé man, hij aanbad Jef metéén. Ik had er gelegen.
Dat is tot op de dag van vandaag nog zo.
Het lijkt alsof hij me niet helemaal vergeven heeft.
Ze zeggen ook dat honden nooit over het verlies van hun baasje komen.
Hij dacht dat hij me kwijt was, die eerste weken.
Ik kon het hem niet uitleggen.

Dat je zo’n lang artikel over je hond kan schrijven, kunnen veel mensen denken.
Maar het is niet zomaar een hond, het is een levenspartner.
Een lid van het gezin, met zijn eigen gevoelens.

Bo is tien jaar en zal er niet eeuwig zijn.
Als hij sterft, zal er een stukje van me mee sterven met hem.
Hij belichaamt voor mij veel zwaarte. Soms denk ik dat hij dat gewoon allemaal op zich draagt.

In de laatste plaats is hij een ongelooflijk complexe, lieve, trouwe hond.
En wat zou ik soms graag eens een echt gesprek met hem hebben.
Zo dankbaar dat hij op mijn weg kwam en dat hij er nog steeds is.

Als je tot hier gelezen hebt, ben je vast ook een honden-fan :)

liefs

Nina

2008