2020

Ik heb zo even een overvol gevoel. Is het van het eten van de Kerstfeesten? Ook.
Er is ook zo’n gevoel bij mij van teveel, overload. Overal waar ik kijk zijn er reclames van ‘hoe het beter kan’, hoe je de beste versie van jezelf kan worden.

Eikes.

Geen zin in.

Ik voel ook de ijver om continue te verbeteren. Om dingen anders te doen.
Op alle gebieden. Ik voel me vaak falen, niet goed genoeg zijn.
Mijn huis is vaak rampgebied, mijn administratie ook, mijn conditie en eetgewoontes gaan op en neer.

Maar zo is het leven ook, op en neer. Het bestaat uit seizoenen, uit maancycli en als vrouw hebben we ook onze maandelijkse cyclus. We hoeven niet altijd on top of our game te zijn.

Ik heb dit jaar heel hard gewerkt. Het voelt alsof er een pagina wordt omgeslagen op 31 december en dat ik dan weer met een verse lei (mag) moet beginnen. Al het harde werk is ineens niet meer genoeg, want ik moet het opnieuw doen.

Ik voel dat ik zo niet wil leven, met het idee van altijd maar ‘meer klanten, meer omzet’.
Simpelweg omdat mijn bedrijf bestaat uit één persoon en ik aan het maximum zit van wat ik kan verwerken.

Ik wil niet de essentie verliezen.

Twee werelden is ontstaan vanuit een drang naar een kanaal om mijn schrijven en begeleidingswerk een plek te geven. Ik ben er heel erg blij mee. Maar ik heb er weinig ruimte voor kunnen maken.

En dat is allemaal ok.

Maar ook niet. Want ik mis het schrijven, vooral het schrijven.

Wat ik verder wil doen met Twee werelden in 2020, dat moet nog vorm krijgen.
Zowieso komt er een nieuw Her-bron weekend aan.

Of ik nog Volle Maanwandelingen en activiteiten in mijn tuin zal doen, weet ik niet.
Het voelt alsof het tijd is voor iets anders.

De tijd vliegt voorbij, omdat ik het zo druk maak.

Ik geniet wel van al die activiteiten, maar de organisatie en alles wat er bij komt kijken, in mijn eigen huis en eigen plek, vraagt veel van mij en ons gezin.

Ik zet dan ook de intentie om een pand aan te trekken in 2020, licht, betaalbaar, dichtbij.

Voor ‘t Pure vrouwtje voel ik ook een nieuwe wind. Wat in 2014 begon als een blog, na een jaar thuis geweest te zijn met een zware burn-out, werd een bedrijf in 2015.

Achteraf bekeken had ik misschien beter moeten nadenken over de naam. Maar een naam is ook maar een naam. Als hangen er al snel veel oordelen aan.
Schattig, ietswat zweverig. Maar vooral ‘klein’, te behappen, veilig.

Maar tegelijk is het een naam die in deze yange, mannelijke wereld, wat tegenwicht biedt. Groots en krachtig in haar sensitiviteit.

Maar ik weet niet of het nog langer de lading dekt van wat ik wil bieden.

En als dat wél zo blijkt te zijn na enkele maanden, is het ook goed dat ik het eens heb kunnen neerschrijven.

Een nieuw jaar, nieuwe intenties. Maar het is ook al goed zoals het NU is.

Er moet niet nog méér gerealiseerd worden.

Al zou ik wél graag dit jaar een Her-bron weekend tussen de varkens manifesteren ;-).

Ik wens je een prachtige jaarwisseling! Onder je deken of in je feestjurk!
En voor 2020 verlang ik stiekem ook wel naar sneeuw, omdat het zo’n rustgevend laagje legt op de wereld.

Liefs

Nina